ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΠΟΥ ΥΠΟΚΕΙΝΤΑΙ ΣΤΟΝ ΝΟΜΟ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΗΣ

Εξετάζοντας το πρόβλημα των αιχμαλώτων του πλανήτη και της τελικής τους απελευθέρωσης πρέπει να θυμάστε ότι μια απ’ τις δυνάμεις που βρίσκονται πίσω από το όλο εξελικτικό σχήμα είναι η Αρχή του Περιορισμού.

Είναι η πρωταρχική παρώθηση που επιφέρει την πράξη της δημιουργίας και συνδέεται στενά με εκείνη της θέλησης και της κατώτερης αντανάκλασής της, της επιθυμίας.

Η θέληση είναι επιθυμία διατυπωμένη τόσο καθαρά και μεταφερμένη τόσο ισχυρά σε μια νοήμονα κλιμάκωση, ώστε ο τρόπος της υλοποίησής της συλλαμβάνεται με τέτοια ακρίβεια και ενεργοποιείται με τέτοια πρόθεση, ώστε το αποτέλεσμα είναι αναπόδραστο.

Αλλά η καθαρή θέληση είναι εφικτή μόνο σε ένα συντονισμένο στοχαστή, σε αληθινά αυτοσυνείδητες οντότητες.

Η επιθυμία είναι ενστικτώδης ή μάλλον έμφυτη σ’ όλες τις μορφές, γιατί όλες οι μορφές και οι οργανισμοί αποτελούν μέρος κάποιου πρωταρχικού στοχαστή και επηρεάζονται από την ισχυρή πρόθεση της πρωταρχικής αυτής δύναμης.

Η Αρχή του Περιορισμού είναι συνεπώς προϊόν της σκόπιμης θέλησης και της διατυπωμένης επιθυμίας κάποιου σκεπτόμενου Όντος κι επομένως διέπει τη διαδικασία πρόσληψης μορφής όλων των ενσαρκωμένων ζωών.

Αυτή η Αρχή του Περιορισμού ελέγχει την έκταση μιας ενσάρκωσης, θέτει το μέτρο και το ρυθμό της, καθορίζει την ακτίνα επιρροής της και επιφέρει την απατηλή εκείνη εμφάνιση της πραγματικότητας που ονομάζουμε εκδήλωση.

Οι “αιχμάλωτοι του πλανήτη” διαιρούνται σε δύο κατηγορίες:

1. Σ’ εκείνες τις ζωές που δρουν υπό την επιρροή ενός συνειδητού σκοπού και “περιορίζουν τη ζωή που είναι μέσα τους” για ορισμένο χρόνο. Παίρνουν μορφή συνειδητά, ξέροντας το τέλος απ’ την αρχή.

Αυτά τα Όντα υποδιαιρούνται με τη σειρά τους σε τρεις κύριες ομάδες:

• Στο Ον που είναι η ζωή του πλανήτη μας, τον Έναν στον Οποίο ζούμε και κινούμαστε και υπάρχουμε. Το Ον αυτό ή το άθροισμα των οργανωμένων ζωών ονομάζεται μερικές φορές πλανητικός Λόγος, άλλες φορές Αρχαίος των Ημερών, κάποιες φορές Θεός κι άλλες φορές Μία Ζωή.
• Σε εκείνες τις ζωές που συνιστούν την Αρχή του Περιορισμού σ’ ένα βασίλειο της φύσης. Η Ζωή, λόγου χάρη, που εκφράζεται με το μέσον του ζωικού βασιλείου, είναι μια αυτοσυνείδητη νοήμων οντότητα που εργάζεται με πλήρη επίγνωση πρόθεσης και αντικειμενικού σκοπού και περιορίζει τη σφαίρα δραστηριότητάς της προκειμένου να προσφέρει την αναγκαία ευκαιρία και έκφραση στις μυριάδες ζωών που έχουν τη ζωή και την ύπαρξη και τη συντήρησή τους μέσα της. Βλέπετε πώς ο νόμος της θυσίας διατρέχει ολόκληρη τη δημιουργία.
• Στους υιούς του νου, τις ανθρώπινες ψυχές, τους ηλιακούς Αγγέλους, τους θείους υιούς του Θεού, που με πλήρη αυτοσυνείδηση πραγματοποιούν ορισμένους σαφείς σκοπούς με το μέσον της ανθρώπινης οικογένειας.

2. Σ’ εκείνες τις ζωές που περιορίζονται στη μορφή επειδή δεν είναι αυτοσυνείδητες, αλλά είναι ασυνείδητα συστατικά μέρη μιας μείζονος μορφής.
Δεν εξελίχθηκαν ακόμη μέχρι του σημείου να είναι αυτοσυνείδητες οντότητες.

Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι η δεύτερη αυτή κατηγορία περιλαμβάνει όλες τις υπάρξεις, αλλά η διαχωριστική γραμμή μεταξύ του αυτοδημιούργητου περιορισμού και της μη αντιληπτής πρόσληψης μορφής βρίσκεται ολοκληρωτικά στο βασίλειο της συνείδησης.

Μερικές ζωές είναι αιχμάλωτες και το γνωρίζουν.

Άλλες είναι αιχμάλωτες και δεν το ξέρουν.

Το κλειδί της δυστυχίας βρίσκεται ακριβώς εδώ, στο βασίλειο του νου.

Ο πόνος και η αγωνία, η εξέγερση και η συνειδητή παρόρμηση για βελτίωση και αλλαγή των συνθηκών συναντώνται μόνο εκεί όπου υπάρχει αυτό που ονομάζουμε ατομικότητα, όπου ελέγχει το σύμπλεγμα του “εγώ” κι όπου λειτουργεί μια αυτοσυνείδητη οντότητα.

Υπάρχει βέβαια το ισοδύναμο του πόνου στα βασίλεια κάτω του ανθρώπινου, αλλά υπάγεται σε μια άλλη διαφοροποίηση. Δεν αυτοσυσχετίζεται.

Οι υπανθρώπινες μορφές ζωής υποφέρουν και υφίστανται ενόχληση και υπόκεινται στην αγωνία του θανάτου, αλλά στερούνται μνήμης και πρόβλεψης και δε διαθέτουν τη νοητική εκείνη κατανόηση που θα τους επέτρεπε να συσχετίσουν παρελθόν και παρόν και να προδιαγράψουν το μέλλον.

Είναι απαλλαγμένες από την αγωνία της προαίσθησης.

Η όλη τους αντίδραση σ’ ό,τι ονομάζεται κακές συνθήκες είναι τόσο διαφορετική από εκείνη της ανθρωπότητας, ώστε είναι για μας δύσκολο να τη συλλάβουμε.

Το Αρχαίο Σχόλιο περιγράφει τις δύο αυτές ομάδες με τους ακόλουθους όρους:

“Οι Υιοί του Θεού, που γνωρίζουν και βλέπουν και ακούν (και γνωρίζοντας, γνωρίζουν ότι γνωρίζουν), υπομένουν τον πόνο του συνειδητού περιορισμού.
Βαθιά στα μύχια της συνειδητής ύπαρξης η χαμένη τους κατάσταση ελευθερίας τρώει σαν έλκος.
Η οδύνη, η αρρώστια, η φτώχεια και η απώλεια κοιτάζονται σαν τέτοιες και απ’ αυτές εξεγείρεται κάθε υιός του Θεού.
Ξέρει ότι μέσα του, όπως ήταν κάποτε πριν εισέλθει αιχμάλωτος στη μορφή, δε γνώριζε τον πόνο. Η αρρώστια κι ο θάνατος, η φθορά και η νόσος, δεν τον άγγιζαν.
Τα πλούτη του σύμπαντος ήταν δικά του και τίποτε δε γνώριζε για την απώλεια.
“Οι ζωές που εισέρχονται στη μορφή μαζί με τις αυτοσυνείδητες μορφές, οι ντεβαϊκές ζωές που δομούν τις μορφές στις οποίες ενοικούν όλοι οι Υιοί του Θεού, δε γνωρίζουν τον πόνο ή την απώλεια ή τη φτώχεια.
Η μορφή παρακμάζει, οι άλλες μορφές αποσύρονται κι αυτό που χρειάζεται για να θρέψει και να διατηρήσει δυνατό το εξωτερικό, λείπει.
Αλλά επειδή λείπει επίσης η θέληση και η σχεδιασμένη πρόθεση, δε νιώθουν ενόχληση και δε γνωρίζουν σαφή εξέγερση.”



Μια λέξη για τον πόνο θα είχε τη θέση της εδώ, μολονότι δεν έχω τίποτε να κοινοποιήσω με δυσνόητη φύση σχετικά με την εξέλιξη της ανθρώπινης ιεραρχίας με το μέσον του πόνου.

Οι ντέβα δεν υποφέρουν από πόνο όπως το ανθρώπινο γένος.

Η συχνότητα του ρυθμού τους είναι σταθερότερη κι όμως σύμφωνη με το Νόμο.

Μαθαίνουν με την εφαρμογή στο έργο της δόμησης και με την ενσωμάτωση στη μορφή εκείνου που δομήθηκε.

Αναπτύσσονται με την εκτίμηση και τη χαρά στις μορφές που δομήθηκαν και στο έργο που εκπληρώθηκε.

Οι ντέβα δομούν και η ανθρωπότητα σπάζει και με τη συντριβή των μορφών ο άνθρωπος μαθαίνει μέσω της δυσαρέσκειας.

Έτσι επιτυγχάνεται η συναίνεση στο έργο των μεγάλων Δομητών.

• είναι εκείνος ο ανοδικός αγώνας διαμέσου της ύλης που προσγειώνει τον άνθρωπο στα Πόδια του Λόγου·
• είναι η ακολούθηση της γραμμής της μέγιστης αντίστασης και ως εκ τούτου η προσέγγιση στην κορυφή του βουνού·
• είναι ο θρυμματισμός της μορφής και η προσέγγιση του εσώτερου πυρός·
• είναι το ψύχος της απομόνωσης που οδηγεί στη θέρμη του κεντρικού ηλίου·
• είναι το κάψιμο στην κάμινο για να μπορέσουμε τελικά να γνωρίσουμε την ψυχρότητα του ύδατος της ζωής·
• είναι το ταξίδι στη μακρινή χώρα, που καταλήγει στο καλωσόρισμα στον Οίκο του Πατρός·
• είναι η πλάνη της αποκήρυξης του Πατρός, που οδηγεί τον άσωτο κατευθείαν στην καρδιά του Πατρός·
• είναι ο σταυρός της έσχατης απώλειας, που ξαναδίνει τα πλούτη της αιώνιας αφθονίας·
• είναι το μαστίγιο που οδηγεί τον αγωνιζόμενο οικοδόμο να φέρει σε πλήρη τελειότητα το κτίσιμο του Ναού.

Οι χρήσεις του πόνου είναι πολλές και οδηγούν την ανθρώπινη ψυχή από το σκοτάδι στο φως, από τα δεσμά στην απελευθέρωση, από την αγωνία στην ειρήνη.

Αυτή η ειρήνη, αυτό το φως κι αυτή η απελευθέρωση μαζί με τη διευθετημένη αρμονία του κόσμου είναι για όλους τους υιούς των ανθρώπων.

Με το πρόβλημα του περιορισμού συνδέεται στενά εκείνο της απελευθέρωσης.

Στη φυλακή της μορφής εισέρχονται όλα όσα ζουν· μερικά εισέρχονται συνειδητά και μερικά ασυνείδητα κι αυτό το ονομάζουμε γέννηση, εμφάνιση, ενσάρκωση, εκδήλωση.

Αμέσως παρασύρεται σε δραστηριότητα ένας άλλος νόμος, ή η εφαρμογή μιας ενεργού αρχής την οποία ονομάζουμε Νόμο των Κύκλων.

Είναι η αρχή της περιοδικής εμφάνισης – μια ευεργετική λειτουργία της αγάπης-σοφίας της έμφυτης θειότητας, γιατί παράγει εκείνη την αλληλουχία των καταστάσεων συνείδησης που ονομάζουμε Χρόνο.

Αυτός παράγει συνεπώς στο παγκόσμιο πεδίο επίγνωσης μια βαθμιαία και αργή ανάπτυξη προς την αυτοέκφραση, την αυτοεκτίμηση και την αυτοαντίληψη.

Σ’ αυτές τις αρχές του Περιορισμού και των Κύκλων προστίθεται μια άλλη αρχή, εκείνη της Διεύρυνσης.

Αυτή επιφέρει την ανάπτυξη της συνείδησης, έτσι ώστε το λανθάνον σπέρμα της αισθαντικότητας ή της ευαίσθητης ανταπόκρισης στο περιβάλλον να μπορέσει να γαλουχηθεί στη ζώσα μονάδα.

Έχουμε συνεπώς τρεις αρχές:

1. Την Αρχή του Περιορισμού.
2. Την Αρχή της Περιοδικής Εκδήλωσης.
3. Την Αρχή της Διεύρυνσης.

Οι τρεις αυτές Αρχές μαζί συνιστούν τους παράγοντες που υπόκεινται στο Νόμο της Εξέλιξης, όπως τον αποκαλούν οι άνθρωποι.

Επιφέρουν τη φυλάκιση της Ζωής στις ποικίλες της εμφανίσεις ή όψεις· παράγουν τις μορφές του περιβάλλοντος και οδηγούν τις φυλακισμένες ζωές σε όλο και πιο μορφωτικές φυλακές.

Τελικά έρχεται ο καιρός που η Αρχή της Απελευθέρωσης γίνεται ενεργός και πραγματοποιείται μια μετάβαση από μια φυλακή που περιορίζει και διαστρεβλώνει σε μια άλλη που προσφέρει επαρκείς συνθήκες για την επόμενη ανάπτυξη της συνείδησης.

Έχει ενδιαφέρον να σημειώσουμε εδώ ότι ο θάνατος διέπεται από την Αρχή της Απελευθέρωσης κι όχι από εκείνη του Περιορισμού.

Ο θάνατος αναγνωρίζεται μόνο σαν ένας παράγων που πρέπει ν’ αντιμετωπισθεί από τις αυτοσυνείδητες ζωές και παρερμηνεύεται μόνο απ’ τα ανθρώπινα όντα που πάσχουν από μεγαλύτερη γοητεία και παραίσθηση απ’ όλες τις ενσαρκωμένες ζωές.

Το επόμενο σημείο που πρέπει να σημειωθεί είναι ότι το κάθε βασίλειο της φύσης δρα με δύο τρόπους:

• Σαν ελευθερωτής του βασιλείου των μορφών που δεν έφτασε στο δικό του ιδιαίτερο στάδιο συνειδητής επίγνωσης.
• Σαν φυλακή των ζωών που μετατοπίσθηκαν σ’ αυτό από το αμέσως κατώτερο επίπεδο συνείδησης.

Να θυμάστε πάντα πως κάθε πεδίο επίγνωσης μέσα στα όρια του αποτελεί μια φυλακή και πως ο αντικειμενικός σκοπός κάθε έργου απελευθέρωσης είναι ν’ αποδεσμεύει τη συνείδηση και να διευρύνει το πεδίο επαφών της.

Όπου υπάρχουν σύνορα οποιουδήποτε είδους, όπου περιγράφεται ένα πεδίο επιρροής κι όπου η ακτίνα επαφής είναι περιορισμένη, εκεί έχετε μια φυλακή.

Συλλογισθείτε αυτή τη δήλωση γιατί κρύβει πολλή αλήθεια.

Όπου υπάρχει η αντίληψη ενός οράματος και μιας πλατιάς ακατάκτητης περιοχής επαφών, τότε αναπόφευκτα θα υπάρχει μια αίσθηση φυλάκισης και περιορισμού.

Όπου υπάρχει μια αντίληψη κόσμων που πρέπει να κατακτηθούν, αληθειών που πρέπει να μαθευτούν, κατακτήσεων που πρέπει να γίνουν, επιθυμιών που πρέπει να εκπληρωθούν, γνώσεων που πρέπει να κυριαρχηθούν, εκεί θα έχετε μια υποβόσκουσα αίσθηση περιορισμού, που κεντρίζει το ζηλωτή σε ανανεωμένη προσπάθεια και ωθεί τη ζώσα οντότητα πάνω στην ατραπό της εξέλιξης.

Το ένστικτο που κυβερνά το φυτικό και το ζωικό βασίλειο, αναπτύσσεται σε διανόηση στην ανθρώπινη οικογένεια.

Αργότερα η διανόηση συγχωνεύεται με την ενόραση και η ενόραση με τη φώτιση.

Όταν εφελκυσθεί η υπερανθρώπινη συνείδηση, αυτές οι δύο – ενόραση και φώτιση – παίρνουν τη θέση του ενστίκτου και της νοημοσύνης.

Φώτιση – πού άραγε οδηγεί; Κατευθείαν στην κορυφή της επίτευξης, στην εκπλήρωση του κυκλικού πεπρωμένου, στην ανάδυση της ακτινοβόλου δόξας, στη σοφία, τη δύναμη, τη Θεϊκή συνείδηση.

Ωστόσο οι λέξεις αυτές δε σημαίνουν παρά ελάχιστα ή τίποτε σε σύγκριση με μια Πραγματικότητα που μπορεί να γίνει αισθητή από κάθε ανθρώπινο ον όταν αφυπνισθεί η ενόρασή του και φωτισθεί ο νους του.

Αφού συλλάβουμε αυτά τα γεγονότα σχετικά με τη φυλάκιση,
· Πώς μπορεί να γίνει ο άνθρωπος, για να είμαστε πρακτικοί, ένας πράκτορας απελευθέρωσης των “αιχμαλώτων του πλανήτη”;
· Τι μπορεί να επιτύχει σ’ αυτή τη γραμμή η ανθρωπότητα σαν σύνολο;
· Τι μπορεί να κάνει το άτομο;

Το έργο της ανθρωπότητας υποδιαιρείται πρωτίστως σε τρεις κατηγορίες μόχθου.

Τρεις ομάδες αιχμαλώτων μπορούν ν’ απελευθερωθούν και να βρουν τελικά το δρόμο τους έξω από τη φυλακή τους με τη μεσολάβηση του ανθρώπου.

Ήδη τα ανθρώπινα όντα εργάζονται και στα τρία πεδία:

1. Αιχμάλωτοι στην ανθρώπινη μορφή. Συνεπάγεται εργασία με τους συνανθρώπους μας.
2. Αιχμάλωτοι στο ζωικό βασίλειο και ήδη γίνονται πολλά σ’ αυτό το πεδίο.
3. Αιχμάλωτοι στις μορφές του φυτικού κόσμου. Μια αρχή έγινε κι εδώ.

Πολύ έργο επιτελείται από τον άνθρωπο για τους ανθρώπους και μέσω του παράγοντα της επιστημονικής, της θρησκευτικής και της εκπαιδευτικής προσπάθειας η ανθρώπινη συνείδηση διευρύνεται σταθερά ωσότου ένας προς έναν οι Υιοί του Θεού συντρίβουν τους περιορισμούς τους προς τον κόσμο των ψυχών.

Ανατρέχοντας στην ιστορία μπορούμε να δούμε να διαγράφεται καθαρά η εικόνα του αναδυόμενου αιχμάλωτου, του Ανθρώπου.
Σιγά-σιγά κυριάρχησε τα πλανητικά όρια· σιγά-σιγά αναπτύχθηκε από το στάδιο του ανθρώπου των σπηλαίων σ’ εκείνο ενός Σαίξπηρ, ενός Νεύτωνα, ενός Λεονάρντο ντα Βίντσι, ενός Αϊνστάιν, ενός Αγ. Φραγκίσκου της Ασσίζης, ενός Χριστού κι ενός Βούδδα.

Η ικανότητα του ανθρώπου να επιτυγχάνει σε κάθε πεδίο της ανθρώπινης έκφρασης φαίνεται πρακτικά απεριόριστη κι αν οι τελευταίες λίγες χιλιάδες χρόνια είδαν μια τέτοια τρομακτική ανάπτυξη, τι άραγε θα δούμε στις επόμενες πέντε χιλιάδες χρόνια;

Αν ο προϊστορικός άνθρωπος, που ήταν κάτι περισσότερο από ζώο, εξελίχθηκε σε μια μεγαλοφυία, ποια ανέλιξη δεν είναι δυνατή καθώς όλο και περισσότερο η έμφυτη θειότητα θα κάνει αισθητή την παρουσία της;

Ο υπεράνθρωπος έφτασε.

Τι άραγε θα εκδηλώσει ο κόσμος όταν ολόκληρο το ανθρώπινο γένος θα τείνει προς τη συγκεκριμένη εκδήλωση των υπερανθρώπινων δυνάμεων;

Η ανθρώπινη συνείδηση αποδεσμεύεται σε διάφορες κατευθύνσεις και διαστάσεις.

Διευρύνεται στον κόσμο των πνευματικών πραγματικοτήτων κι αρχίζει ν’ αγκαλιάζει το πέμπτο ή πνευματικό βασίλειο, το βασίλειο των ψυχών.

Αλληλοδιαπεράται μέσω της επιστημονικής έρευνας με τον κόσμο της υπερανθρώπινης προσπάθειας κι εξερευνά τις πολλές όψεις της Μορφής του Θεού και των μορφών που απαρτίζουν τη Μορφή.